Sv. Stefan Štiljanović (? — 1543), poslednji knez paštrovski, dobrotvor i srpski svetitelj.
Svoje poreklo vodi iz Primorja, iz Paštrovića. Sve imanje je ostavio narodu svojem i otišao u Srem1498. godine zbog sukoba sa Mlečanima. U Sremu stolovao je u gradu Moroviću. Narodna tradicija prikazuje despota Stefana Štiljanovića kao najuzornijeg hrišćanskog vladara i za njega vezuje mnogobrojna plemenita dela, kao i junačku borbu protiv Turaka. Prilikom borbe za ugarski presto između kralja Ferdinanda i vojvode Jovana Zapolje našao se na strani Ferdinandovoj. Od Ferdinanda je bio dobio imanja u virovitičkoj županiji, kao i grad Valpovo gde je vladao. Smatra se da je umro, najvjerovatnije, oko 1543. godine. Sahranjen je u manastiru Šišatovcu u Sremu, a od SPC uvršten je u red svetitelja. U jesen, 17. oktobra svake godine se pominje i slavi njegovo ime. Njegove sv. mošti nalaze se u Sabornoj crkvi u Beogradu.
U manastiru Šišaštovac je postojao je kult sv. Stefana Štiljanovića. U Panagiriku manastira Šišatovac iz 1545. godine postoji jedan kratak zapis koji kaže: "Ova sveta i božanstvena knjiga koja se zove Panagirik, manastira Šišatovca hrama Rođenja Presvete Bogorodice, gde netljene mošti počivaju svetog i pravednog i divnog Stafana Štiljanovića, srpskog despota".

Mošti sv. Stefana Štiljanovića pripadaju kategoriji celokupnih moštiju koje su najpoštovanije od svih. Bezmalo čitava četiri veka one su zračile iz manastira Šišatovca kao njegova najveća svetinja. Tačno vreme, mesto i okolnosti pod kojima se odigrala smrt Stefana Štiljanovića što inače predstavlja početnu i odlučujuću etapu u ustanovljenju kulta svetitelja, nemoguće je utvrditi iz istorijskih izvora. Kako se ovaj vlastelin poslednji put pominje u jednom dokumentu iz 1540, a već jedan zapis iz Šišatovca datovan u 1545. navodi da se njegovo sveto telo nalazi u manastiru, kao vreme smrti nameću se prve godine pete decenije XVI veka. Objavljivanje moštiju, koje se dogodilo, izgleda, samo koju godinu nakon smrti, opisano je u Povesnom i Pohvalnom slovu, kao i u Službi svetitelja. Samom objavljivanju nisu prethodila nikakva znamenja sve dok jedne noći Turci, vođeni zaslepljujućom svetlošću, sumnjajući da se pod zemljom nalazi blago, nisu iskopali svetiteljev grob. Dok se u tekstu Službe ne nalazi objašnjenje o tome kako ove mošti dolaze u ruke šišatovačkog bratstva, dotle se u Kratkom povesnom slovu o sv. Stefanu Štiljanoviću navodi ime Turskog zapovednika Amira, inače srodstvenika Štiljanovićevog, koji je telo predao igumanu Teofilu "v leto 1543." Mošti sv. Stefana Štiljanovića počivale su u Šišatovcu sve do Drugog svetskog rata, kada su ove oblasti ušle u sastav NDH. Nakon prvih pustošenja, na molbu arhimandrita vrdničkog Longina, posle dugih pregovora bilo je dozvoljeno da se mošti prenesu u Srbiju što se i desilo 13. aprila 1942. Mošti sv. Stefana Štiljanovića tada su položene u Sabornu crkvu u Beogradu i tu čekaju dan povratka u manastir Šišatovac, danas obnovljen, gde se njihov kult začeo i upražnjavao vekovima.