Datum rođenja 1377.
Mesto rođenja Kruševački Grad
Datum smrti 19. jul 1427.
Mesto smrti Glavica kod Kragujevca Grob Koporin/Manasija
Titula Knez i despot Srbije Period 1389 — 1402,
knez Srbije
1402 — 1427,
despot Srbije Prethodnik Lazar Naslednik Đurađ Poreklo Dinastija Lazarevići Otac Lazar Majka Milica Porodica Supružnik Jelena Deca nije ih imao.

Bitke Stefana Lazarevića
Rovine (1395) –
Nikopolj (1396) –
Angora (1402)
Gračanica (Tripolje) (1402) –
Kosmidion (1410)
Stefan Lazarević poznat i kao Stevan Visoki (rođen u Kruševcu 1377, umro u Glavici kod Kragujevca19. jula 1427) je bio sin kneza Lazara (1371—1389) iz porodice Hrebeljanovića, koji je sa titulama kneza (1389—1402) i despota (1402—1427) vladao Srbijom. Smatra se jednim od najvećih srpskih vladara i vojskovođa, u svoje vreme je važio za jednog od najboljih vitezova i vojskovođa, a njegova književna dela ga čine jednim od najvećih srpskih književnika u srednjem veku.
Nakon očeve pogibije u Kosovskom boju 1389. godine, kao maloletan je došao na vlast i uz pomoć majke Milice Nemanjić je vladao do svog punoletstva 1393. godine.
Kao otomanski vazal, predvodio je srpske pomoćne odrede u:
bitkama na Rovinama (17.05.1395),
kod Nikopolja (25.09.1396) i
Angore (1402).
Sa svojim snagama je Osmanlijama doneo pobedu nad združenim evropskim krstaškim snagama u bici kod Nikopolja, a njegova borbenost u bici kod Angore zadivila je tatarskog vladara Timur-Lenka1360—1405). Posle nje je od Vizantinaca u Carigradu dobio titulu despota (1402), a krajem 1403. ili početkom 1404. godine, stupio je u vazalne odnose i sa mađarskim kraljem Žigmundom (1387—1437) od koga je dobio Mačvu, Beograd (u koji 1405. godine smešta svoju prestonicu), Golubac i druge posede, a kasnije (1411) i Srebrenicu. Prilikom Žigmundovog obnavljanja viteškog reda Zmaja, u decembru 1408. godine, Stefan se našao na drugom mestu među vitezovima, odmah iza samog mađarskog kralja.

Posle velikog poraza kod Angore, otpočeo je građanski rat u Otomanskoj imperiji, ali i sukobi među srpskom vlastelom, prvo između Lazarevića i Brankovića, a potom i između samog Stefana i njegovog mlađeg brata Vuka. Sukobi u Srbiji su se okončali 1412. godine izmirenjem Stefana i njegovog sestrićaĐurđa (1427—1456), dok je kao pobednik iz borbi među Osmanlijama izašao 1413. godine Mehmed I1413—1421), zahvaljujući srpskoj pomoći, nakon čega je, za Srbiju, usledio period mira. Posle smrti svog sestrića Balše III Balšića (1403—1421) 28.04.1421. godine, nasledio je Zetu, oko čijih primorskih gradova je vodio rat protiv Mlečana, koji je okončan mirovnim ugovorima iz 1423. i 1426. godine. Pošto nije imao dece, Stefan je na saboru u Srebrenici 1426. godine imenovao svog sestrića Đurđa za naslednika, a sredinom naredne godine je umro u lovu, od srčane kapi.
Na unutrašnjem planu, on je slomio otpor vlastele (1398), a periode mira je iskoristio za snaženje Srbije u političkom, ekonomskom, kulturnom i vojnom pogledu. On je 29.01.1412. godine objavio „Zakonik o rudnicima“, sa posebnim delom kojim se uređuje život u, tada najvećem rudniku na Balkanu[4], Novom Brdu (tzv. Statut Novog Brda). Time je dodatno pojačao razvoj rudarstva, koje je bilo glavna privredna grana tadašnje Srbije, tako da je krajem njegove vladavine Srbija bila jedan od najvećih proizvođača srebra u Evropi. Na polju arhitekture, nastavlja se razvoj Moravskog stila, koji je započeo u doba njegovog oca gradnjom Ravanice i Lazarice. U periodu od 1407. do 1418. godinezadužbinu, manastir Resavu (Manasiju), poslednju monumentalnu zadužbinu srpskog srednjeg veka, a Beograd je od porušenog pograničnog gradića pretvorio u modernu utvrđenu. podiže svoju glavnu evropsku prestonicu, proširivši ga gotovo deset puta

Bio je veliki pokrovitelj umetnosti i kulture pružajući podršku i utočište kako učenim ljudima iz Srbije, tako i izbeglicama iz okolnih zemalja koje su zauzele Osmanlije. Pored toga, on je i sam bio pisac, a njegovo najznačajnije delo je „Slovo ljubve“ (Slovo ljubavi) koje se odlikuje renesansnim crtama. Pored književnog stvaralaštva samog despota, u ovom periodu se, između ostalih, javljaju Konstantin FilosofGrigorije Camblak, a razvija se i bogata prepisivačka delatnost (tzv. Resavska prepisivačka škola). i
Srpska pravoslavna crkva ga je kanonizovala 500 godina nakon njegove smrti 19.07.1927. godine i slavi ga 01.08. (19.07. po julijanskom kalendaru) kao svetog Stefana despota Srpskog.Uspomena na njega,očuvana je i u srpskoj narodnoj tradiciji,koja ga pamti kao zmajevitog junaka Visokog Stefana,ne samo na prostoru kojim je vladao,već na znatno širem prostoru, naseljenom Srbima, a za njegovu ličnost je vezana narodna izreka:i ti možeš,i konj ti može,ali ti Bog ne da.

Poreklo i porodica

Stefan je bio sin Lazara Hrebeljanovića i njegove supruge Milice, koja je pripadala bočnoj liniji Nemanjića, pošto je njen otac, knez Vratko, bio direktan potomak Vukana, najstarijeg sina Stefana Nemanje.Pored Stefana, oni su imali još sedmoro dece